Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 238.jpeg

smutku. Wreszcie, gdy się już ustanowiła w płaczu, zbliżył się ku niej ze słowami:
 — Moja kochana Zosiu, mam do ciebie prośbę... Idź, powiedz Hance, że ją tu czekam... Niech przyjdzie... Chcę z nią parę słów przemówić...
 Silił się na spokój wierzchni, ale głos mu drżał, gdy mówił; zauważyła to siostra i, wytarłszy zapaską łzy, przyjrzała mu się teraz lepiej. Aż o swoich strapieniach wszystkich zabaczyła, tak się jego wyglądu przelękła.
 — Co tobie, bracie?
 — Nic... — odparł, odwracając twarz.
 — Żebyś sie ty widział!...
 — Idź i powiedz jej... — począł, zagadując.
 Zośka dopiero teraz przybaczyła sobie zapowiedzi. Niepokój stanął w jej oczach, zwróciła się też do brata z nieśmiałemi słowy:
 — Ty... może ona nic nie winna...
 Franek postrzegł jej obawę, ujął ją za rękę.
 — No nie trwóż sie... Nic ją przykrego nie spotka... Chciałbych pomówić z nią na osobności... Powiedz jej, niech zaraz przyjdzie... Najlepiej, przywiedź ją z sobą...
 — To tak pilno ci trzeba widzieć ją?
 — Koniecznie!
 Uspokojona już w sercu, poczęła się wartko zaodziewać.
 — Jakby też tu Marysia przyszła do cha-