Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 175.jpeg

 Franek, doprasnąwszy chwili, umyślnie zeszedł ku roztoce, aby się z Drozdem obaczyć. Nie napotkał go jednak aż w trzeci dzień, kiedy schodził z towarzyszami na noc ku kolebie. Bekac go pierwszy ujrzał.
 — Widzicie wy? Drózd...
 Franek się rozglądał wszędzie i nie mógł go dostrzedz.
 — Ku wodzie patrzcie, bo on inędy nie chadza.
 Teraz dopiero Franek zauważył niedużego człeczynę, rzecby można: chłopca, zachylonego za wystającą z brzegu skałę tak, że go trudno było uznać, bo szary był, jak ta skała, i nieruchomo do niej przywarł. Na jego widok Frankowi serce się rozełzawiło.
 — Idźcież, moiściewy, naprzód — szepnął towarzyszom — nagotujcie wieczerzę, ja ta zaraz przyjdę...
 I zbiegł ku wodzie, przedostał się na drugą stronę roztoki, za chwilę stal już nad wystającą z brzegu skałą.
 — Czy sie nie mylę?...
 Na dźwięk padłego z góry głosu Drózd sie w przestrachu przyniżył, a potem podniósł z ciekawością głowę.
 — To to wy? — zawołał z radością wielką i począł się odrazu wyczołgiwać na brzeg.
 Skoro się już wydostał, ujął ręce Franka