Strona:PL Władysław Orkan-W Roztokach tom II 055.jpeg

 — Skoro ja we dnie czasu nie mam...
 — Ktoż wam o dniu gada? Przecie nocą sie gromadzi cała młodzież ze wsi. Nie pamiętacie to?
 — Prawda! Jak ja se zdołał zabaczyć!... Przecie to bory sieką!
 — A i ona lubi tańce, niezawodnie bedzie.
 — Tak, tak... Dziękuję, żeście mi zbaczyli. Bory sieką... — powtarzał, przywodząc na pamięć zapomniane obrazy nocy księżycowych.
 Tekla związała tymczasem gałęzie powrozem i zarzuciła je na ramię.
 — Ostańcie zdrowi...
 — Z Panem Bogiem — pożegnał ją Franek. — A przyjdźcie kiedy, to wam naostawiam najparadniejszej cetyny!
 — Tak, wicie, sama muszę odganiać tę biedę...
 Mrok już owinął drzewa, rozwlókł się po ziemi, a Franek jeszcze siedział na pniaku, dumając. Zastanawiał się i nad tem w rozumie swoim, co mogło siostrę przywieść do takiej odwagi. Przecie ją znał inakszą, niemającą woli... Musiała zrozumieć krzywdę po jego odejściu. Ujęła się widocznie za nim, a jak śmiało!
 To życie ją zmieniło i starło całkiem odmienność, jaka w niej była, jaka mogła być. Mogła ostać orlicą, a ostała kurą. Co kto woli! Niewiasty wybierają drugie.
 Myślał o wszystkiem z umysłu, byle odegnać to, co go najbardziej dotknęło. Ale ono powra-