E podej-ze mi obie,
Pomówimy sobie...
I zaśmiał się w sercu. Niezadługo przywiało od Suhory, ale dużo smętniej:
— Hej!... próźno ciebie, Jasiu,
Moje ocka płacą —
Jak przydę ku tobie,
Owce sie potracą.
A on, jakby już dawno nosił w myśli radę, odśpiewał z potuchą mocną:
— Hej!... zezyń owce na dół,
Ja wołki zezynę —
Zejdziemy na drózkę
Popod jaworzynę...
Gdy echa pocichły, nadsłuchował pilnie. Za chwilę dopiero ozwało się, jak granie najmilsze:
— Hej!... dyć to już śródwiecerz,
Minęło południe —
Kochaj mie, Jasieńku,
Ale nie obłudnie...
Roześmiał się serdecznie, jakby ją miał przed sobą — z miłością w oczach i z tem zastrzeżeniem. I głosem, w którym uśmiech drgał jeszcze, odśpiewał:
— E nie bój-ze sie, nie bój,
Dyć ja przecie nie zbój —
Nie zbój, nie zbójnicek,
Ino pacholicek.
Stał cicho i słuchał, czy mu jeszcze słów jakich nie przyśle. Za chwilę odzew jeno przypadł —
