Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 175.jpeg

 I Jaśkowe koło przestało się obracać.
 Chyba zmartwiał doznaku. W obłędzie strasznym leciał ku chałupie, wołając głośno:
 — Ratunku!!
 Wpadł do izby — Haźbieta klęczała przy łóżku...
 — Jasiek sie zabił! — wrzasnął.
 Odwróciła ku niemu załzawione oczy.
 — Ja sie od rana tego spodziewała... Kanyż je?... — spytała smutno.
 — W traczu!
 Wstała i wyszła, nic nie mówiąc, a Chyba upadł na ławę.
 — Chryste Panie! ratuj mie!... to nie naumyślnie! to mię dyabeł podkusił! Ja nie winowaty!
 Ale serce mówiło: »Ty sam! ty, ty, ty, ty!...«
 W obłędzie padł na ziemię, począł się bić w piersi i jęczeć okrutnie.
 Weszła Haźbieta.
 — Nie był rad na niego — pomyślała — a tak desperuje... zawdy ociec!
 Chyba się upamiętał wreszcie, siadł na ławie, a po chwili zapytał synowej:
 — Widziałaś go?
 Skinęła głową, wyjęła książkę ze skrzyni i poczęła szukać modlitwy za dusze zmarłych...
 Od tracza dolatywały szmery i głosy pomieszane. Chyba ucha nadstawił ku szybom, ale nic nie mógł zrozumieć, ani słowa. Drżał wewnętrzną obawą — lękał się posądzeń...