Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 114.jpeg

 — No i tyle!
 Wojtek odetchnął ciężko.
 — Dyć pono tu jeszcze cosi? — wskazała matka na parę rządków u dołu.
 — To już la mnie, nie la was! — odrzekł z dumą Wojtek.
 — Co ci pisze?
 — Nie Józek, ino ten, co list układał...
 — Nie powiesz nam?
 Wojtek zawahał się chwilkę, wreszcie z uwagą odczytał:
 »Nie wierzcie zgoła temu, co powyżej stoi, bo ja tak pisał, jak mi dyktowali...«
 — Więcy nic?
 — A nic.
 — I któż podpisany?
 — Nieznajomy znajomy.
 Smutne milczenie stanęło na chwilę między niemi.
 Margośka wsparła brodę na dłoni, zadumana.
 — To nie prawda... — potrząsnęła głową. — Józuśby mie tak nie oszukował. To śpas, nic więcy...
 — Pewnie, że śpas! — dodała Jagnieska.
 — Mój Boże! Jaka to bieda nie umieć! Sam by se ułożył i napisał... No, ale chwała Bogu, że choć zdrowy. Lżej mi bedzie na sercu... drogie dziecko!
 — Jak on to pisze, moi kochani? — pytała