Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 109.jpeg

snuły się bez przerwy, jedne z drugich. Siedziałyby do rana, ino że świecić nie ma czem.
 Rade nie rade złożyły kądziel o północy. Haźbieta się odziała.
 — Nie chodź jeszcze! — prosiła Margośka. — Posiedzimy se po ciemku i bedzie.
 — Kiedy muszę!
 — Dyć kanyż ci tak pilno? Żal ci chłopa...
 — Boże! Z takim chłopem... Ani mi nie gadajcie!
 — Dobry człek...
 — Dyć dobry... ale co mi z tego?
 — Talant ma...
 — Wieczny dumac! Przejęty myśliciel!... Eh, szkoda i gadać. Bądźcie zdrowi!
 — Uciekasz?
 — Muszę! Bo jakby stary postrzegł, że mnie nima, miałabych za swoje!
 — No to idź z Panem Bogiem... ale jutro przydziesz?
 — Jak ino chwilki doprasnę... przylecę! Dobrą noc miejcie!
 — Dobrą noc, Haźbieś...
 — Poćciwe kobiecisko! — mówiły, gdy wyszła. — Zajrzy ta przecie do nas...
 — Niech jej Bóg nadgrodzi!
 Haźbieta co wieczór przychodziła z kądzielą. Przędło im się dobrze we troje. Zosia na boku