Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 101.jpeg

 — Zabrał taki, co najmniej prawa miał do tego.
 — A z wami co?
 — Ja sie chowała sama. Bóg mie chował. Dziwię sie, żech z głodu nie usnęła na wieki... Tak, tak Jagnieś. Skoroch ci już odrosła od ziemi, toż to naleźli sie ludzie, co mnie wzięli, niby za swoją, boch już paść zdolała...
 — No wicie!
 — Pasałach ci ja owce na pustaci bez siedem roków. Jedzenie mi ta nie zawdy przynosili. Zabaczyli se czasem, toch nie jadła... Ale jagód było dość po lesie...
 — Chwałaż Bogu!
 — Nazbierałach se nieraz pełniutki podołek...
 — Widzicie, jak to Bóg i o najmniejszym chrobaczku pamięta!
 — Oj pamięta, Jagnieś, pamięta! Ludzie nieraz opuszczą, świat zawiedzie...
 — Oj zawiedzie, gosposiu, zawiedzie!...
 — Dyć mi dobrze było, nie powiem! bo mnie zawdy radzi mieli, że rety!... Musiałach sie narobić, co prawda, ale dyć nika spoczynku ni ma...
 — Oj ni ma!
 — Chcieli mnie trzymać do śmierzci...
 — Ehę!
 — Nic, ino: »bedziesz u nas i bedziesz, nie tróbuj sie«, padali mi... Alech w te czasy poznała Szymka, jak i mojego nieboszczyka, co u Chyby służył... Juścić skończyło sie wszystko i poszłach...