Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 085.jpeg

 — Na sumienie mojego ojca daję siedem!
 — Ja półosma!
 — Ja dam osiem!
 — Ani centa!
 — Żebych nogi połamał, jak dam więcy!
 Kłócili się przez kwadrans, wszyscy dla jednego. Otumanili Margośkę doznaku i zapłacili wreszcie dziesięć reńskich.
 — No, chwałaż Bogu! — szepnęła Margośka, czując w ręku pieniądze. — Gotowi byli nic nie dać... Co za naród!
 Obejrzała się z miłością na kozy, przeżegnała je na ostatku i poszła szukać Józka. Znalazła go. Stał pod ratuszem z parobkami. Wszyscy już byli gotowi do drogi.
 — Przedaliście?
 — Z wólą Boską...
 — Za kielo?
 — Nie za dużo Józuś, nie. Za dziesięć...
 — Chwała Bogu.
 — Już idziecie?
 Popatrzyła na niego żałośnie.
 — Dyć ino na mnie czekają...
 — Poczekajże...
 Sięgnęła ręką do zanadrza, wyjęła gałganek, rozwinęła i poczęła rachować.
 — Jeden, dwa, trzy... masz calutkie dziesięć. Naści-że!