Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 066.jpeg

 Szał owładnął już nimi. Wiatr powiał gorącą falą. Powietrze stężało i dusi... Namiętność wdychują piersią... Szał!! Omdlewająca rozkosz wiru...
 Zgrzyt — struna pękła. Stanęli w pędzie — nad urwiskiem... Strojenie skrzypiec ocuciło ich.
 — Co sie stało?
 — Dy widzicie...
 Posiadali, gdzie kto mógł. Dyszą ciężko... Wielu odeszło na pole. Gwar się rodzi... podnosi... słychać szepty... śmiechy. Pomieszali się młodzi i starzy, piją i gwarzą na nowo.
 Kozerę spotkał Sobek za szynkwasem. Siedział on tu już od południa.
 — I znowu was przywiedło? — spytał Sobek.
 — Ho! Sobuś! To cała historya... Pódźno, to ci opowiem.
 — Ni mam czasu!
 — To bieda! Bobyś sie dowiedział...
 — Dyć-eście sie zarzekali, że już nie pójdziecie do karczmy!
 — Niczego sie moje dziecko zarzekać nie trza! Jak cie ma trafić, to cie trafi...
 — Ja to rozumiem! — przerwał Sobek, chcąc się wymknąć staremu.
 — Zrozumiesz dziecko, jak ci powiem... Nie widziałeś kany mojej Hanki?
 — Dy-ście wy do niej ociec, to se jej patrzcie! — odrzekł drwiąco i odszedł na izbę.
 — Harna śtuka! — mruknął za nim Kozera —