Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 057.jpeg

oczami, drudzy poklękli na trawniku kościelnym i pozwieszali na dół głowy, jednako ofiarując swe troski Panu Bogu — bogacze i biedni...
 Po skończeniu sumy młodzież pierwsza opuszczała kościół i rozpraszała się gromadami po rynku.
 Wyszedł i Józek za innymi i medytował, co ma robić: iść do chałupy, czy też pogwarzyć z towarzyszami, abo i napić się przy okazyi... Zwyciężyła druga myśl, tembardziej, że nie miał po co spieszyć do domu. Na obiad? jaki tam obiad będzie!... Przykazała mu wprawdzie matka, żeby się nie bawił; ale dyć matka na to, żeby miał kto przykazować... Bo inaczej, kogóżby się nie słuchało?
 Uspokoiwszy w ten sposób drażliwe nieco sumienie, przybliżył się do pierwszej gromady, obradującej w skupieniu. Byli to prawie sami młodzi i biedni synowie chałupników.
 — Idzie Józek! — ozwało się paru. — Może i on przystanie?
 — Niby na co?
 — Podź bliżej, to się dowiesz...
 — Zabieramy sie do światu...
 — Na zarobek?
 — Dyć nie na przejrzysko! Pódzie nas kieloro: Staszek od Luberdy, Kielusiak, Leon... Może i ty pódziesz z nami, to powiedz!
 — A każ myślicie iść? — spytał Józek.