Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 052.jpeg

 Mówiąc to, obłapił »chrzesną matkę« za nogi i wybiegł.
 — A jutro przydę ze skrzypcami — zawołał ze sieni.
 — Przydź! — wybiegła za nim Zośka. — Ino se nie zabacz!
 — Nie zabaczę! — leciało od wody.
 — Zośka, pacierz zmów i legaj! — zawołała matka. — A ty Józuś ozobuj sie, bo już czas...
 — Jutro święto — rzekł Józek.
 — To trza do kościoła...
 — Któż pódzie?
 — Ty możesz iść na sumę... Jaby szła, ale ni mam co odziać...
 — Ja pódę, ja! — prosiła Zosia.
 — Ty mów pacierz! Słyszałaś?
 Za chwilę wszyscy troje spali snem kamiennym.
 Nazajutrz zrana ześniadali, co mogli, i po długich ceregielach przystało każde na to, co matka radziła.
 Zośka pognała kozy do cierniaków, matka gwoli braku odzienia została w chałupie, a Józek się zbierał na sumę.
 — Zwijaj sie wartko, bo czas leci! — napierała matka. — Grzech nie zastać kazania w kościele.
 Obuł kerpce, wdział białe, sukniane portki.
 — Dejcież mi koszulę! — zawołał.
 Podała mu z kołka upraną, świeżą, wywałkowaną należycie. Włożył i odział na nią serdaczek