Strona:PL Vicente Blasco Ibanez-Wrogowie kobiety 133.jpeg

gniazdo! Co za demon skusił matkę jego do kupienia tu przylądka Sirena, zmuszając go do zamieszkania w pobliżu tej jaskimi.
 Przebiegając wzrokiem po eleganckim i wesołym tłumie, który w myśli przeznaczał na zniszczenie, ujrzał Alicję, która stała samotnie przed „serem“, przyglądając mu się.
 — Czy wejdziesz? — spytał, zbliżając się do niej.
 Księżna oburzyła się, jak gdyby proponował jej czyn poniżający. Ona w Kasynie!
 — To dziura przeklęta! Urzędnicy gałgany! Publiczność gałgańska...
 Wszystko było gałgańskie! Poczem uścisnęli sobie ręce, jak gdyby się poznali dopiero teraz do głębi.
 Gdy Michał opowiedział jej swe marzenie o zbombardowaniu tego miejsca zepsucia, omal że nie klasnęła w ręce. Można było wszystko zniszczyć, uwięzić księcia panującego, a jeśli przytem wrócą jej co straciła, wszystko będzie dobrze.
 Nagle, jakby uderzona fantazjowaniem Lubimowa, spojrzała nań oczyma przenikliwemi, oczyma, jak chory, który u innego poznaje symptomata swej choroby.
 — Grałeś?
 Michał smutno pokiwał głową.
 — I przegrałeś — ciągnęła dalej. Jakto! ty także?
 Lecz zdziwienie jej trwało krótko.
 — Grałeś dla mnie, odgaduję to. Pomyślałeś: „Odegram, co ta szalona kobieta traci“... Ach! mój biedny przyjacielu, jakże ci dziękuję. Dużoś przegrał?
 A gdy posłyszała sumę, pokiwała głową z politowaniem, lecz uśmiechnęła się, jakby ta wspólność niedoli uczyniła ich bliższymi.
 Milczeli przez chwilę. Potem powiedziała mu z wdziękiem:
 — Zabierz mię gdziekolwiek... gdzie chcesz. Idź my na spacer daleko stąd. Dokąd moglibyśmy pójść?