gadnąć, że przyszły tu nie dla gry, ale dla załatwienia jakiejś sprawy finansowej, zdala od zgiełku sal.
— Chcą od niej pożyczyć pieniędzy a jejmość każe się prosić, — mówił Castro. Ta kobieta jest rywalką tego małego starca, który nosi w butonierce wstążkę Serca Jezusowego. To sławny lichwiarz! Zaczął jako chłopak w kawiarni i musi mieć mniej więcej dwa miljony, po trzydziestu latach uczciwej pracy. Wszystko co ma przeznacza wiosce w La Turbie, która go nazywa swym dobroczyńczą. Rozdaje wizerunki świętych, odbudował kościół... Uwaga! dama jakoś mięknie. Pożyczka gotowa.
Ale gracze, którzy wtargnęli do bram zainterpelowani zostali ogólnem. „Czy wciąż wygrywa.“
Myśleli o pani de Lisle. Nowiny nie były zgodne ze sobą. Jedni mieli miny zgorszone: tak, jej szczęście wciąż było iście wyzywające“. Entuzjazm pierwszej chwili zniknął. Odcień zawiści przejawiał się w słowach i czynach. Inni, kierowani tem samem uczuciem egoizmu, z przyjemnością zaznaczali pewny spadek tego nadzwyczajnego powodzenia. Wygrywała i przegrywała. Jej dobre pomysły były coraz rzadsze, ale bądź co bądź jeśli się wycofa, zaraz, to około 300.000 zabierze ze sobą.
Attilio i ksiaże ujrzeli Lewisa, stojącego przed kontuarem baru i pijącego whisky, które mu wracało spokój i pozwalało nawiązać kombinacje, mające mu przywrócić ojcowskie dziedzictwo i pozwolić na odrestaurowanie zamku.
Zawołali nań aby poinformować się o powodzeniu księżny. Lewis wzruszył ramionami z miną zgorszoną. Absurdem było wygrywać tyle, grając tak źle.
Nowa osobistość zjawiła się wśród mieszkańców willi Sirena. Pułkownik mówił z entuzjazmem o tym przyjacielu, którego mu przedstawiła Dona Clorinda.
