Strona:PL Vicente Blasco Ibanez-Wrogowie kobiety 079.jpeg

zamknął się na terytorjum kopalni i stamtąd drwi sobie z całego rządu stolicy. Podobno co miesiąc każe wydobywać za pół miljona franków w srebrnych bryłach. Robi z nich monety, któremi płaci swych partyzantów. I taka sytuacja trwa już lata. A ja, która zamieszkuję Europę i codzień jestem biedniejsza, ponoszę z drugiej strony Oceanu całe koszta tej nie kończącej się wojny.
 Pomimo, że książe nigdy nie zajmował się własnemi interesami, wystąpił z radą. Należało udać się do Stanów Zjednoczonych, gdzie się urodziła, z prośbą o opiekę.
 — Już to zrobiłam — odpowiedziała. — Mam w New-Yorku ludzi, którzy zajmują się memi interesami. Czyż myślisz jednak, że bić się będą o mnie? Może zresztą sama się tam udam, ale później, gdyż teraz nie czuję się na siłach. Mam obecnie straszne troski, które nie pozwalają mi opuścić Francji.
 Oczy jej zamgliły się: bolesny wyraz twarz jej ściągnął. Michał przypomniał sobie tego młodzieńca, którego Castro widywał w jej towarzystwie. Może to on wzbudzał to wzruszenie i przeszkadzał jej udać się w podróż.
 — Miłość! — pomyślał sobie; miłość; wówczas, gdy młodość minęła!
 Chcąc zwrócić rozmowę na inne tory, spytał o księcia de Lisle. Wiedział, że był na wojnie. Zdawało mu się, że słyszał o tem, iż był ranny. Czy żył?
 Ku wielkiemu zdziwieniu Michała, Alicja o mężu swym mówiła z powagą. Dawniej traktowała go z pewną pogardą. Lecz teraz zdawało się, że zmieniły się jej uczucia, gdyż odpowiadała księciu natychmiast:
 — Tak. Udał się na front. Wiesz, że starszy odemnie o lat dwadzieścia. Wiek jego zwalniał go od czynnego udziału w walce, ale przypomniał sobie, że był oficerem w młodości i był jednym z pierwszych ochotników. Ktoby to mógł myśleć o człowieku, który kpił