Strona:PL Vicente Blasco Ibanez-Wrogowie kobiety 049.jpeg

jej matki, a nawet bawiła się nowemi oryginalnościami młodej księżny. Gdy z nudów składała jej wizytę, Alicja udawała, że wierzy w spirytyzm.
 Spotkawszy księcia, Alicja wybuchnęła śmiechem i chciała go ucałować.
 — Pamiętasz, jakeśmy się niecierpieli? A ten dzień, gdyśmy się pobili w Lasku?... Spoglądała na niego z zajęciem i oglądała go od stóp do głów, bez antypatji, jaką mu kiedyś okazywała. Wiedziała o jego przygodach w Rosji, miłostkach, pojedynkach, o wygnaniu. Byronowski bohater... A przytem nieco brutalny z kobietami...
 — Przyjdź mię odwiedzić. Musimy zostać przyjaciółmi... Pamiętaj, żeśmy powinowaci...
 Ze swej strony, Michał oglądał ją z uwagą. Od swego powrotu, wciąż słyszał o niej. Mąż jej w ciągu trzech lat parę razy chciał się z nią rozwodzić. Upokarzała go myśl, że sprzedał nazwisko swe i tytuł. Gdy ściskał dłoń przyjaciela, nigdy nie wiedział, jaką była jego właściwa sytuacja wobec żony.
 Ale Alicja chciała zachować swój tytuł książęcy: to też doszli do praktycznego rozwiązania tej kwestii. Książe dostał połowę dochodów swej żony i podróżował lub mieszkał u swej kochanki. Alicja tymczasem zajmowała swobodnie swój mały pałacyk w Alei Lasku Bulońskiego i dalej posługiwała się koroną książęcą na srebrach, drzwiczkach samochodów i na bieliźnie.
 Mała amazonka przedzierzgnęła się we wspaniałą kobietę. Jej czarne oczy, fascynujące, zdobywcze, na chwilę uczyniły wrażenie na Michale. Czy nie warto byłoby zdobyć tę kobietę? Ale nie! Na razie zajmowała go aktorka francuska, którą poznał w pociągu, wracając z Rosji. A przytem miał wciąż w pamięci Alicję z lat dawnych. Przywykła do rządzenia mężczyznami. Pokłócą się za drugiem widzeniem i może nawet pobiją się w końcu.