Ta strona została uwierzytelniona.
21.
Posępna jesień i cicha,
Wyleciał ptaszek z dąbrowy,
Liść żółknie, spada, usycha,
Posępna jesień i cicha.
Anieli, jej śpiewu, mowy
Nie słyszym, smutna pierś wzdycha,
Posępna jesień i cicha,
Wyleciał ptaszek z dąbrowy.[1]
22.
Kto kocha, niewiele traci,
Tylko rozum, pokój serca,
Lecz miłość słodyczą płaci.
Kto kocha, niewiele traci.
Miłość częstokroć bogaci,
Niosąc posag do kobierca;
Kto kocha, niewiele traci,
Tylko rozum, pokój serca.
- ↑ Str. 21. „Aniela“ — Aniela Łuczkówna, chwilowy ideał Mickiewicza w r. 1817; zob. Koresp. Fil., I, 30 i nast.
