Ta strona została uwierzytelniona.
3.
Powiedzcie, czy to kochanie,
Że się mieszam i rumienię,
Kiedy piękna przy mnie stanie —
Powiedzcie, czy to kochanie?
Bez niej troski i wzdychanie,
Jakieś chcenie i niechcenie;
Powiedzcie, czy to kochanie,
Że się mieszam i rumienię?
4.
Wróć, dziewczę, spokojność moję,
Bo nie wiem, co będzie ze mną:
Kocham, smucę się i boję —
Wróć, dziewczę, spokojność moję!
Albo ukryj wdzięki swoje,
Lub mnie kochaj, bądź wzajemną;
Wróć, dziewczę, spokojność moję,
Bo nie wiem, co będzie ze mną![1]
- ↑ Str. 12. W innych autografach i odpisach trioletów zamiast „wróć dziewczę“ — „wróć Feli“ albo „wróć Zulko“. Feli — Felicja Micewiczówna, uczennica na pensji Deyblów w Wilnie, przedmiot platonicznej miłości Zana, uwielbiana przez Filaretów pod mianem „niebieskiej Feli“ i uwieczniona przez Mickiewicza w „Pieśni Filaretów“. Była córką marszałka pow. wiłkomierskiego, Dominika Micewicza; około r. 1825 wyszła za marszałka pow. kowieńskiego, Ignacego Wilamowicza, a po jego zgonie w r. 1830, za Filaretę Napoleona Nowickiego; zmarła w r. 1883; zob.: „Kłosy“, XLV (1887), 305 sq.; Koresp. Fil., passim. Zulka, albo Zabelka, Izabelka — Izabela Łuczkówna, również uwielbiana przez Filaretów.
