Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 128.jpg

 Fosca zapytał:
 — A czy nie znał pan przypadkiem w Petersburgu rodziny Szczebieniewów?
 — Jakże! — wykrzyknął arystokrata. — Były minister, Michel Pawłowicz...
 — Właśnie, właśnie!... Michel... A rodzinę jego?
 — Rodzinę? To jest, kogo z rodziny?
 — Żonę?
 — Którą żonę, bo miał kilka. Wciąż bywaliśmy na ślubach, albo na «panichidach» Szczebieniewa.
 — Czy ja wiem która? Młoda, blondyna...
 — Trzecią, Zinaidę Arkadjewnę, znałem. Jakże! Anielska, słoneczko boże... A pan?
 — Ja... — zapłakał wewnętrznie Ernesto, — tak jest, ja znałem tutaj tę damę.
 — I pomyśleć, panie, że te chamy, te zwierzęta zarznęły taki cud, zadeptały taki promień słoneczny!
 — Zarznęły?!
 — Zarznęły, panie! Ci Szczebieniewowie mieli wielki majątek nad Wołgą, lasy, stawy, młyny, jakieś fabryki. Urodziło im się dziecko, więc wyjechali z Petersburga na wieś, gdy się wojna zaczęła. Tam ich zastała i nasza szanowna rewolucya. Słyszałem, że zginęli.
 — Słyszał pan, że zginęli!
 — Słyszałem. No, jakże mogło być inaczej: były minister carski, senator, bogacz.
 — Ale czegoś pewnego?...
 — Pewnego! Pewne jest to, że ich nigdzie niema — ani w Konstantynopolu, ani w Atenach, ani w Sofii, w Wiedniu, w Warszawie, w Berlinie, ani tutaj — nigdzie.