Strona:PL Stefan Żeromski-Pomyłki 108.jpg

 — To heca! Pavoncello... Pawlinuszka... Boisz się?
 — Jeszcze jak!
 — Ja też.
 Położyła mu rękę na ustach i z gestem iście katowskiej groźby kazała milczeć. Milczał. Nie trudno było zresztą milczeć, patrząc na tę kobietę, odzianą w przejrzystą pajęczynę nocnego stroju. Ernesto zaczął pociągać jednę połowę tego stroju i wydobywać na światło elektryczne śnieżno-białe ramię. Odpędzała go, ile mogła, wciąż na straszne drzwi wskazując. Tam, za temi drzwiami jeszcze rozmowa trwała. Lecz oto znagła, raptownie ucichła.
 — Emieljanow poszedł... — szepnęła Zinaida. — Teraz najgorsza chwila. Teraz! Pavoncello, — teraz!
 — Dlaczego teraz?
 — Ernesto! Ernesto! — odpowiedziała, przyciskając się do niego.
 W istocie, było czego lękać się i trwożyć. Rozległo się lekkie, a jednak wyraźne stukanie we drzwi. To Szczebieniew pukał do pokoju małżonki. Zina spytała po francusku?
 — Michel, czy to ty?
 — Ja, mój aniele.
 — A co?
 — Czy można wejść?
 — Nie! Nie! Broń Boże!
 — Dlaczego, mój aniele?
 — Znowu migrena.
 — Migrena... Znowu?
 — Straszna migrena! — mówiła Zina, ściskając konwulsyjnie rękę Ernesta.
 — Może mógłbym pomóc ci w czemkolwiek? Może