Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 069.jpeg

jestem, że już teraz mogę przyrzeczenia mego dopełnić i do raju cię wprowadzić. Rajem tym to panowanie nad robactwem...
 Opadł i mruczał coś niewyraźnie.
 — I zemsta może być rozkoszą dla tych, którzy do śmierci nie dojrzeli. Jak zechcesz, to się możesz pomścić, a jeśli zemsty nie zapragniesz, to wiedz, że cię już nie opuści, że będzie cię na rękach nosił, będzie warczał pod twoją rajtpajczą, a czołgać się będzie pokornie u stóp twoich.
 Wstał, przeszedł się po pokoju, potem siadł, wsunął się głęboko w fotel, przetarł czoło.
 — Czy to już wszystko? Aha! na wierzchu leży przypięta karta. Odczep i podrzyj... Wahasz się?
 Spojrzał na nią gniewnie.
 — No?
 Bez woli podeszła do stosu papierów, podarła wskazaną kartę w kawałki.
 — Wrzuć ją do pieca i spal.
 Posłusznie wykonała.
 Odetchnął głęboko.
 Nalał kieliszki.
 — Siądźże, proszę cię bardzo. Już teraz — spojrzał na zegarek — nie mam dużo czasu...
 Łucya podeszła powoli ku niemu. Chciała coś przemówić, nagle opuściły ją siły, obsunęła się cicho na ziemię.