Strona:PL Stanisław Przybyszewski-Mocny człowiek 057.jpeg

 Machnął ręką, popatrzył na nią uważnie i uśmiechnął się dobrotliwie.
 — Raz ci jeszcze powiadam: jesteś bez winy, a gdybym był Chrystusem, rozpiętym na krzyżu, tobym ci powiedział: dziś jeszcze będziesz ze mną w raju.
 Wstał, podszedł do kelnera, zapłacił i wyszli.
 — Dokąd cię teraz odprowadzić.
 Przystanęła.
 — Chcesz mnie się pozbyć — mówiła cicho, niewyraźnie, jakby do siebie mówiła — przyczepiłam się do ciebie, a ty mną gardzisz... ha, ha!... jakbyś nie miał gardzić tą, którą nawet taki Bielecki ścierką nazywa — ha, ha, ha!... Idź, idź — zostaw mnie w spokoju — rzucił mi znowu ze swego królewskiego stołu ochłap dobroci — bym się nim udławiła — a potem idzie — idzie...
 Górski wziął ją za rękę.
 — Słuchaj — rzekł surowo i z jakąś straszną powagą — teraz nadchodzi chwila, w której muszę być sam. Rozumiesz?
 Jakby się ocknęła, patrzyła na niego, jakby go teraz dopiero ujrzała.
 Spojrzenia ich zwarły się nierozerwalnie.
 — To ty... ty... — dławiło ją pytanie, którego ze siebie wykrztusić nie mogła.
 — Tak!
 Objęła go oburącz: