Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 386.jpg

pełno ptasiego świergotu, szmerów małej fontanny i kwiatów, bo kilkanaście wielkich drzew kameliowych pokrywało się już białymi i czerwonymi kwiatami.
 Anka siedziała w nizkim głębokim fotelu i mówiła z rozrzewnieniem:
 — Wiesz, że mną nikt się tak nie zajmował serdecznie jak wy.
 — Boś nie potrzebowała. A że ja się zajmuję tobą, leży to w moim interesie, muszę dbać o swój model — odpowiedziała wesoło Nina.
 Malowała jej portret, właśnie w tej pozie wyczerpania, na pół leżącej w fotelu pokrytym skórą tygrysią, na tle rozkwitłych drzew kameliowych.
 Cicho było tutaj i ciepło, fontanna szemrała sennie i tryskała niby strumień brylantowych opiłków, który opadał pyłem na marmurowy biały basen, pełen wygrzewających się małych zielonych jaszczurek.
 — Był dzisiaj Karol? — zapytała znowu Nina.
 — Był...
 — Czy już?...
 — Nie jeszcze, nie miałam odwagi, ale w tych dniach zwrócę mu pierścionek i słowo. To tak ciężko, tak ciężko...
 Zamilkła i wilgotne blaski rozpromieniły jej oczy.
 Nie mówiły już o tem. Dni znowu powlekły się jednostajnie, tę tylko przynosząc zmianę, że raz przed wieczorem przyszedł ją odwiedzić Stach Wilczek.
 Przyjęła go w oranżeryi i nic nie mówiąc, patrzyła na niego długo.
 Wilczek wyświeżony, pachnący, pewny siebie, opowiadał, że zawarł spółkę z Maksem Baumem i na wiosnę, na placach starego Bauma, zaczną stawiać wielką