Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 383.jpg

do fabryki, bo już tam prowadzili roboty urzędnicy Towarzystwa asekuracyjnego.
 Ale wkrótce przyleciał Mateusz z wiadomością, że stary Müller czeka na niego.
 Jakoż już od progu fabrykant zaczął go ściskać i mówił pośpiesznie:
 — Byłem w Sosnowcu, dali mi depeszą znać dzisiaj dopiero, dla tego się spóźniłem. Bardzo się zmartwiłem, mnie żal, bo widziałem jak pan pracował, ale co pan będzie robić dalej?
 — Jeszcze nie wiem.
 — Wszystko pan stracił? — zapytał żywo.
 — Wszystko — odpowiedział szczerze.
 — Głupstwo, ja panu pomogę, pan mi zapłaci procent zwykły, a wybuduje fabrykę jeszcze większą, ja pana kocham, pan mi się bardzo podoba, no co?
 Karol zaczął przedstawiać z dziwnym uporem, że nie będzie miał zabezpieczenia jego kapitał; rysował mu swoje położenie materyalne w nadzwyczaj ponurych barwach, ale fabrykant roześmiał się na te dowodzenia.
 — Keine gadanie! Masz pan rozum, to jest największy kapitał. Stracił pan dzisiaj, za parę lat wszystko się odbije. Ja byłem majstrem tkackim, ja nie umiem dobrze czytać, a mam fabrykę, mam miliony. Pan się ożeń z moją Madą i bierz sobie wszystko, dawno już chciałem panu o tem powiedzieć. To jest dobra dziewczyna! A nie chce pan się z nią żenić, to i tak pożyczę panu pieniędzy. Mój Will nie na fabrykanta, jemu muszę kupić na wsi majątek, bo on ma w głowie wielkie państwo, a mnie potrzeba zięcia takiego, jak pan. No, cóż? — mówił prędko, obcierał ręka-