Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 347.jpg

 Zaczęli się śmiać i pili, ale on powtórzył poważnie:
 — Nie śmiejcie się, daję wam słowo honoru, że jutro w nocy opuszczam Łódź na zawsze.
 — Gdzie? po co? dlaczego? — posypały się pytania.
 — W świat, prosto przed siebie, a po co? Aby być zdaleka od Europy i cywilizacyi fabrycznej, mam tego bagna już dosyć, duszę się w niem, tonę, umieram. Jeszcze parę lat a zgniłbym tutaj ze szczętem, a ja chcę żyć i dla tego wyjeżdżam. Zaczynam życie na nowo, po ludzku.
 — Ale dlaczego? — wołali zdumieni i poruszeni tem niezwykłem postanowieniem.
 — Dlaczego? Bo się nudzę, bo mi zbrzydła tyrania praw, obyczajów, stosunków, instytucyj, bo mi zbrzydła ta stara łajdaczka Europa, obmierzły fałsze, obmierzły wszelkie przepisy, które mną rządziły i nie pozwalały nigdy być sobą — wszystko mi obmierzło i wszystko mnie za mocno boli, abym dalej mógł znosić.
 — A czyż gdzieindziej będzie wam lepiej?
 — Przekonam się dopiero. Bywajcie mi zdrowi.
 Żegnali się z nim, ale wszyscy namawiali do pozostania, bo go lubili i pomimo dziwactw cenili bardzo.
 Kurowski tylko nic nie mówił, śledził go oczami, a potem całując na pożegnanie, szeptał:
 — Dobrze robicie. Gdybym nie czuł obowiązku warowania tutaj do końca, do ostatniego tchu, poszedłbym z wami. Jeśli wam będzie potrzeba pieniędzy, napiszcie.
 — Cóż u dyabła, przecież zabieram ze sobą naj-