Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 324.jpg

ilebym chciał, bo, jak pan wie, dzisiaj u mnie święto otwarcia fabryki.
 Usiadł ciężko, czując, że w tej chwili nie potrafiłby powiedzieć już ani jednego słowa więcej, te frazesy wypłynęły same.
 Zuker wyjął z kieszeni pomięty list i rzucił na biurko.
 — Niech pan przeczyta — powiedział głucho i patrzył w niego z uporem.
 Była to szorstka i ordynarna w formie denuncyacya stosunku Borowieckiego do Lucy.
 Borowiecki długo czytał, chciał zyskać na czasie — bo czytając musiał zużywać całą siłę woli, aby się nie zdradzić; aby zachować obojętną, zimną twarz, pod ognistem śledczem spojrzeniem Zukera, które mu przewiercało wnętrzności.
 List przeczytał i zwrócił, nie wiedząc co mówić.
 Zapanowała znowu długa chwila męczącej ciszy.
 Zuker patrzył, ześrodkował wszystkie władze w tem drapieżnem, chciwem spojrzeniu, pragnął wyrwać tajemnicę z szarych źrenic Karola, który co chwila przysłaniał powiekami oczy i bezwiednie poruszał różne przedmioty na biurku, ale czuł, że jeszcze chwil kilka takiej nieopowiedzianej męki, niepewności, a zdradzi się.
 Ale Zuker podniósł się z krzesła i cicho zapytał:
 — Co ja mam myśleć o tem, panie Borowiecki?
 — To pańska sprawa — rzekł niepewnie, bo przyszło mu na myśl, że może Lucy wyznała wszystko.
 Nogi zaczęły drżeć pod nim, poczuł miliony drobnych ukłuć po głowie i skroniach.
 — Ja to mam mieć za odpowiedź pańską?