Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 320.jpg

tej zbitej masie kominów, które zdawały się kołysać nad morzem domów.
 — Na wsi taki dzień jest tysiąc razy piękniejszy — szepnęła Anka.
 — O, z pewnością. Ale pomijając to, przepraszam z góry za uwagę, jaką zrobię, dzisiejsza uroczystość, niezbyt raduje panią, panno Anno.
 — Przeciwnie, raduje mnie bardzo, jak mnie raduje zawsze niewymownie każde ludzkie pragnienie spełnione.
 — Stawia pani sprawę zbyt ogólnie, w to zresztą wierzę, tylko nie widzę aby dzisiejszy dzień był dla pani radosnym.
 — Cóż zrobię, że pan tego nie widzi, a jednak cieszę się nim naprawdę.
 — Dźwięk pani głosu mówi co innego!
 — Czyż jest możebnem, aby był w niezgodzie z tem, co ja czuję?
 — A jednak jest w tej chwili, bo każe się domyślać pani obojętności — powiedział śmiało Kurowski.
 — Źle pan słucha i jeszcze gorsze wnioski pan wyciąga.
 — Być może, jeśli pani chce tego.
 — Niech-no pan Ance nie sugestyonuje rzeczy, o których nie myślała.
 — Możemy o czemś nie myśleć, ale pomimo to, to coś w nas być może, choćby jeszcze pod linią świadomości. Widzę, że miałem słuszność.
 — Najmniejszej. Potwierdza pan tylko samego siebie — zawołała Nina.
 — Prawda, że my miewamy słuszność tylko wtedy, jeśli panie raczą nam ją przyznać.