Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 273.jpg

piękna, on przystojny. Oboje mają pewne wspólne społeczne bziki, oboje namiętni, widziałem u Trawińskich, jak się zjadali oczami. Mówili tam o ich małżeństwie... — ciągnął nieubłaganie, bawiąc się cierpieniem, jakie znać było na twarzy przyjaciela.
 — Może i tak było, nic mnie to nie obchodzi.
 — Mnieby obchodziła przeszłość narzeczonej. Nie ożeniłbym się z kobietą ze wspomnieniami.
 Uśmiechnął się tak złośliwie, że Moryc zerwał się gwałtownie.
 — Po co mi to mówisz?
 — Nie ubliża to ani tobie, ani pannie Meli, mówię co mi na myśl przyszło. Bardzo się cieszę nawet, że się żenisz tak świetnie.
 Uśmiechnął się znowu zjadliwie.
 Moryc trzasnął drzwiami i wybiegł wzburzony i wściekły na Karola.
 Taki był zaperzony, że zaczął krzyczeć na robotników, którzy pompowali wodę z fundamentów.
 — Ruszać się chamy! Robicie jak z łaski, od wczoraj nic wody nie ubyło.
 — A to czego? — zapytał jeden z robotników dosyć głośno.
 — Co ty pyskujesz, do kogo ty tak pyskujesz? Ja cię zaraz łajdaku wyrzucę z roboty.
 — Wynoś się parchu pókiś cały, bo ci mordę przekręcę, żebyś widział gdzie uciekać — szepnął jakiś mularz, przykładając mu pięść do nosa.
 Moryc cofnął się spiesznie i podniósł taki wrzask, że Karol ukazał się przy robotnikach i Maks wybiegł z przędzalni.