Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 264.jpg

 Grünszpan patrzył na niego długo, obliczająco, Regina również, tylko Grosman uśmiechnął się z powątpiewaniem.
 — Dlaczego nie, interes jest do zrobienia — powiedział stary zimno.
 — Przyszedłem właśnie w tym celu.
 — Możesz iść do Meli i rozmówić się.
 — Potrzebuję wpierw z panem pomówić.
 — Mnie już coś Bernsztajnowa o tem mówiła. Wiesz, co ci Mela powie?
 — Jeszcze nie wiem, ale chcę wpierw słyszeć co pan mi powie...
 — Zaraz... zaraz...
 Pożegnał Reginę, uścisnął rękę Grosmanowi, odprowadził ich do sieni i powrócił.
 — Landau może słyszeć...
 Usiadł na krześle, założył nogę na nogę i bawił się długim złotym łańcuszkiem od zegarka.
 Moryc skupiał myśli, gryzł gałkę laski, gładził brodę, wciskał binokle i namyślał się, w jaki sposób kwestyę posagu postawić, ale w końcu rzekł otwarcie i prosto:
 — Co pan dajesz Meli?
 — Co pan masz?
 — Mogę panu jutro przedstawić pasywa i aktywa swojego interesu i akt spółki, jaką zawarliśmy dzisiaj z Grosglückiem. Ja nie potrzebuję pana oszukiwać. Moje interesy są murowane, moja gotówka nie jest z asekuracyi trochę zakwestyonowanej przez sędziego śledczego — powiedział umyślnie z silnym naciskiem. — Niech pan powie swoje słowo...
 — Co pan masz? Powiedz pan cyfrę, jutro możemy sprawdzić...