Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 240.jpg

trawienie, ale czemu to pan tego nie powie swojemu pryncypałowi Baruchowi, pan myślisz może, że on szlachcic? — odpowiadał pobłażliwie Moryc, bawiąc się zacietrzewieniem Sierpińskiego, którego zaczęli popierać inni tak gorąco, że aż się zawiązała kłótnia.
 — Panie Horn, niech pan tutaj siądzie przy nas — wołała Kama, robiąc mu miejsce.
 — Ja chcę się pana o coś spytać — dopowiedziała, gdy usiadł przy niej.
 — Słucham z uwagą.
 — Czy pan ma metresę? — zawołała głośno.
 Umilkli wszyscy ze zdumienia, a potem wielki wybuch śmiechu rozległ się w całym pokoju.
 — Co ty wygadujesz dziewczyno! — krzyknęła rozczerwieniona ciotka.
 — No cóż w tem złego! Przecież w każdym francuskim romansie młodzi ludzie mają swoje przyjaciółki — tłomaczyła się niezmieszana.
 — Papuga jesteś, powtarzasz słowa, których znaczenia nie rozumiesz po polsku.
 — Jezus! nic nie rozumiem, za co ciocia krzyczy na mnie!
 Wzruszyła ramionami i poszła do saloniku, ale gdy przyszedł za nią Horn, zawołała porywczo:
 — Ja jestem papuga i z panem wcale nie mówię.
 — Ciocia tak Kamę nazwała, a nie ja. Chciałem się dowiedzieć, dlaczego się Kama ze mną nie przywitała? Dlaczego Kama mnie tyranizuje? Dlaczego Kama robi miny? Co?
 — Kama min nie robi, Kama nie tyranizuje, ale niech Horn idzie sobie do szansonistek, na łobuzerkę... Ja wiem wszystko, wszystko...