Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 123.jpg

IV.

 — Niech pan wstąpi na herbatę, bo ciocia będzie się gniewać, że puściłam pana — prosiła Kama, gdy ją odprowadził na Spacerową.
 — Nie mam czasu, muszę teraz iść szukać Malinowskiego, trzy dni już nie był w domu, jestem o niego bardzo niespokojny.
 — No dobrze, a jak go pan znajdzie, to przyjdźcie obaj na herbatę.
 — Dobrze!
 Uścisnęli sobie ręce po przyjacielsku i rozeszli się.
 — Panie Horn! — zawołała za nim Kama z bramy.
 Odwrócił się i czekał co powie.
 — Ale się pan teraz lepiej czuje, co? Nie jest pan już nieszczęśliwy, co?
 — Lepiej, znacznie lepiej i dziękuję za ten spacer całem sercem.
 — Trzeba być zdrowym, trzeba nie być nieszczęśliwym i trzeba iść jutro do Szai, dobrze? — mówiła cicho i jakimś matczynym ruchem pogłaskała go po twarzy.
 Pocałował ją w końce palców i poszedł do domu, ale szedł wolno i apatycznie, pomimo, że szczerze nie-