Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 067.jpg

monizowało z mahoniowemi meblami suto ozdobionemi bronzami.
 Wielkie weneckie okno, przysłonięte ciężkiemi draperyami, wychodziło na długie podwórze, otoczone olbrzymiemi oficynami i zamknięte czteropiętrowym gmachem fabrycznym.
 Grosglück patrzył chwilę na transmisye przerzucone z jednej strony podwórza na drugą i biegnące nieustannie i na długą linię kobiet i mężczyzn tłoczących się do jednych z drzwi, z wielkimi tobołami wełnianych chustek na plecach. Byli to tkacze, którzy brali przędzę z fabryki i tkali chustki u siebie, na ręcznych warsztatach.
 Potem otworzył wielką kasę wmurowaną w ścianę, przejrzał jej zawartość, wydobył pliki papierów na biurko pod okno, które przysłonił żółtawym ekranem, usiadł i zadzwonił.
 Natychmiast zjawił się prokurent firmy z teką pełną papierów.
 — Cóż słychać, panie Szteiman?
 — Prawie nic. Palił się w nocy A. Weber.
 — Znane. Cóż więcej? — zapytywał, przeglądając kolejno i bardzo uważnie papiery.
 — Przepraszam pana prezesa, ale już nie wiem nic więcej — tłómaczył się pokornie.
 — Mało pan wiesz — mruknął bankier, odsuwając papiery i naciskając guzik elektryczny dwa razy.
 Zjawił się drugi urzędnik, główny inkasent.
 — Cóż nowego, panie Szulc?
 — Zabili dwóch robotników na Bałutach, jeden miał przecięty cały brzuch.