Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 2 042.jpg

 — Idziemy teraz do księdza Szymona — szepnęła Anka.
 — Odprowadzę tam państwa, bo i ja muszę go odwiedzić.
 Szli wolno przez zatłoczony cmentarz.
 Grupy chłopów w cajkowych kapotach i w czapkach ze świecącymi daszkami i kobiet wiejskich w jaskrawych chustkach i wełniakach — kłaniały się im uniżenie, ale przeważająca część tłumu, złożona z robotników fabrycznych, przybyłych na święta do rodzin, stała twardo i wyzywająco patrzyła na „fabrykantów”, jak ich nazywano
 Ani jeden kapelusz się nie uchylił przed Karolem, chociaż poznawał twarze wielu robotników z dawnego swego oddziału u Bucholca.
 Tylko do Anki często podchodziły kobiety, całowały ją po rękach, lub, jak niektóre, podawały tylko rękę i zamieniały po słów kilka.
 Karol szedł za nią i oczami roztrącał tłum. Maks ciekawie się przypatrywał, a Wilczek szedł na ostatku i głośno, łaskawie mówił do niektórych.
 — Jak się macie? Jak się macie?
 Ściskał wyciągające się do niego ręce i zapytywał to o robotę, to o dzieci, to o zdrowie.
 Kłaniali mu się prawie wszyscy i patrzyli na niego z życzliwością i z dumą, że przecież oni tego pana znają jeszcze z tych czasów, gdy na tem samem miejscu bijał się z nimi lub pasał bydło i że to ich człowiek.
 — Ależ oni wszyscy pana znają — powiedział Maks, gdy weszli do księżego ogrodu.
 — Znają. Pana Wilczka całe miasteczko kocha, szczycą się nim — ozwała się Anka.