Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 435.jpg

 — Welt, jak się masz? — wołał Kurowski, spostrzegłszy Moryca.
 — Tak się mam, jak dzisiaj bawełna.
 — To znaczy, że dobrze!
 — Brylantowo — akcentował dobitnie Moryc Welt, witając się ze znajomymi.
 — Kiedyś przyjechał?
 — Wczoraj w nocy.
 — Czytałeś ogłoszenie o taryfach?
 — Od trzech tygodni umiem je na pamięć, od trzech tygodni.
 — Nie blaguj, bo przed dwoma dniami dopiero ogłoszono.
 — Zostaję przy swojem.
 — Cicho! — zawołał ktoś z boku, bo Moryc podnosił głos zbyt mocno.
 Umilkli na chwilę, śpiew księży wzniósł się jakby zapytaniem, na które odpowiadał chór śpiewaków i orkiestry, których potężne głosy ściśnięte wysokimi murami huczały głęboko.
 — Jakto, wiedziałeś i nie skorzystałeś?
 — Nie skorzystałem? Za kogóż mnie masz? Spytaj się ile mamy z Borowieckim bawełny w składach, ile już na stacyi, a ile jeszcze przyjdzie z Hamburga w tych dniach, to ci odpowiem grubą sumą pudów.
 — Jesteś za sprytny Moryc, możesz się nie dochować.
 — Dochowam się, bo potrzebuję zarobić na taki pogrzeb jak ma Bucholc.
 — Ale gdzież się podział Borowiecki?
 — Nie wiem, był przy nas jak wchodziliśmy w Rynek.