Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 354.jpg

 — A w końcu? — zapytał Karol, niespokojnie patrząc na niego, bo mówił z zamkniętemi oczami i wyglądał na niezupełnie przytomnego.
 — A w końcu pani Liberté, Fraternité, Egalité plunąłbym w oczy, bo jest nonsensem i śmierdzi, a poszedłbym pomagać Wielkiemu oczyszczać świat z hołoty.
 Karol zaczął się śmiać, biorąc jednocześnie kapelusz.
 — Dobranoc ci.
 — Już idziesz? Dopiero siedzisz godzinę i pół.
 — Liczyłeś tak ściśle?
 — Ze strachem, żeby nie było więcej. No, dość tych głupstw. W przyszłą sobotę czekam cię, czekam was wszystkich.
 — Mam zamiar być wtedy u narzeczonej.
 — Poślij zastępcę, a sam pojedziesz w niedzielę. Liczę na ciebie z pewnością.
 Karol szedł Piotrkowską, ale czuł się jeszcze więcej zdenerwowanym i znużonym niż przedtem.
 Zyskał tylko to, że pozbył się tych jakichś ciemnych niepokojów i wyrzutów sumienia.
 Jakieś resztki niedawnego nastroju miał jeszcze w duszy, ale co chwila zapominał o sobie, bo mu w mózgu dźwięczały paradoksalne wywody Kurowskiego, które również prędko przeżuł.
 Wracał do równowagi, bo zachciało mu się gwałtownie jeść. Więc wstąpił po drodze do Victorii.
 W restauracyi było prawie pusto z powodu przedstawienia w teatrze, które się niedawno zaczęło.
 Garsoni drzemali w ciemnej sali od ulicy, a po dwóch pierwszych, oświetlonych, łaził Bum-Bum, poprawiał binokle obu rękami, trzaskał w palce i przystawał