Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 350.jpg

fał pospiesznie w głąb i siłą powstrzymywał wyrazy cisnące się na usta.
 — Cóż twoja fabryka? — zapytał po pewnym czasie Kurowski.
 — Sprawy stoją tak, jak ci objaśniałem w ostatnim liście. Za tydzień Moryc przyjedzie to się zabierzemy do roboty.
 — Zapomniałem ci powiedzieć, że widziałem pannę Ankę w Warszawie.
 — Nie wiedziałem nawet, że miała tam być.
 — Po cóż się opowiadać miała! Chcesz, żeby się dla panien świat kończył na narzeczonych?
 — Zdawało mi się, że powinien się kończyć na narzeczonych właśnie.
 — Jeśli nie mają kochanków. A dlaczegóż to ty na tem nie poprzestajesz?
 — Zabawne pytanie? Jesteś wyznawcą idei Bjersterna-Biörnsona. Wątpię, czy się to podoba twojej kochance.
 — Aaa! — zaczął ziewać — mówimy o rzeczach, które mnie nic a nic nie obchodzą.
 — Dzisiaj.
 — Może i przez jutro jeszcze — zakończył niedbale dzwoniąc na garsona, któremu polecił nie puszczać dzisiaj nikogo do siebie i przynieść kolacyjną kartę.
 Karol przeciągał się ociężale i położył głowę na grzbiecie fotelu.
 — Może kazać wnieść łóżko, co?
 — Dziękuję ci, pójdę zaraz do domu. Jestem strasznie znużony i taka wstrętna apatya obwinęła mnie, że się czuję coraz bezsilniejszym.