Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 321.jpg

a znieść musiał, bo Endelmanowa go zabrała, aby mu pokazywać obrazy i zbiory dzieł sztuki, nagromadzone w kilku pokojach dosyć bezładnie, ale musiała go zaraz odstąpić Grosglückowi, który miał do niego jakiś interes.
 Po śpiewach, towarzystwo znowu się rozsypało.
 Szaja otoczony swoim dworem, przeniósł się do bufetu, a w salonie panowała teraz Trawińska, otoczona gronem młodych kobiet, pomiędzy któremi były Mela i Róża.
 Endelmanowa co chwila podchodziła do kogoś i szeptała tryumfująco.
 — Cała Łódź jest u nas dzisiaj! Prawda, że się dobrze bawią?
 — Cudownie! — odpowiadano, ziewając ukradkiem, bo się istotnie nikt dobrze nie bawił.
 — Panie Endelman! — wołała na męża, śpiesznie podbiegającego krokiem baletowym, co przy jego cienkich nóżkach i dużym brzuchu, robiło śmieszne wrażenie. — Panie Endelman, do buduaru chińskiego każ pan zanieść lodów!
 — Zaraz każę zanieść lodów, co? — odpowiadał, osłaniając dłonią ucho.
 — I szampańskiego dla panów.
 — Zaraz i szampańskiego dla panów.
 — Prawda, że się dobrze bawią? — zapytała go po cichu.
 — Co? Ślicznie, bardzo ślicznie, wypili prawie wszystko szampańskie.
 Rozeszli się, bo Endelman zaglądał co chwila do bufetu, aby tam gospodarzyć i z pewną wyniosłą przykrością stwierdzać, że goście pomijali inne wina a pili tylko szampańskie.