Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 315.jpg

 — Ale przyjaźń nie powinna mieć tak cudownych ramion, ani być tak piękną.
 — Ani nie powinna zdradzać takich gwałtownych, ludożerczych instynktów — powiedziała, wstając i rozprostowując swoje rozwinięte doskonale kształty, poprawiła troskliwie kunsztownie ufryzowane w wałki na skroniach blond-włosy i rzekła, widząc, że i on podniósł się:
 — Pan zostanie na chwilę, byliśmy ze sobą akurat tak długo, że mogą pana posądzić o miłość do mnie.
 — Czyżby się pani gniewała za taką miłość?
 — A Lucy, panie Karolu! Dobrzem powiedziała, że pan jest ludożercą.
 — A raczej pięknożercą.
 — Przyjmuję w czwartki, proszę przyjść trochę wcześniej!...
 — Zobaczymy się jeszcze dzisiaj?
 — Nie, bo ja zaraz wychodzę, opuściłam chore dziecko dla pana...
 — Szkoda, że nie mogę wyrazić swojej wdzięczności tak, jak chciałbym! — zawołał z uśmiechem, ogarniając spojrzeniem jej gors wspaniały i szyję.
 Zakryła się wachlarzem, skinęła mu głową, i poszła, pokrywając uśmiechem pewne zakłopotanie.
 — Panie Borowiecki, pani Trawińska o pana się dopomina! — zawołał Bernard. — Gdzież piękna dyrektorowa?
 — Poszła siać oczami śmierć i zniszczenie — odrzekł.
 — Nudna baba!
 — Czy pan bywa na jej czwartkach?