Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 285.jpg

 Skrzywił się pogardliwie.
 — Pozer! — szepnęła Róża lekceważąco.
 Skupili się przy stoliku, ale nikt nie miał ochoty mówić.
 Lokaj porozstawiał herbatę.
 Cisza ciężka i nudna rozlała się po gabinecie, trzeszczały tylko zapałki, bo Bernard co chwila zapalał papierosa, lub dochodził głuchy stuk bil bilardowych uderzających o siebie.
 — Kto gra?
 — Stanisław z Kesslerem.
 — Widziałeś się z nimi?
 — Znudzili mnie prędko, a jeszcze prędzej ograli. Może nareszcie zaczniecie mówić!
 Nikt jednak nie zaczynał.
 Melę nurtowały jakieś przykre myśli, patrzyła smutnie na Różę i obcierała co chwila załzawione oczy.
 — Mela, jesteś brzydka dzisiaj! Kobiety płaksiwe są podobne do zmoczonych parasoli, zamknąć je czy rozpiąć — zawsze kapią. Nie cierpię łez babskich, bo są albo fałszywe, albo głupie. Tumanią lub płyną z powodów najbłachszych.
 — Daj spokój Bernard, bo dzisiaj nawet twoje porównania przechodzą bez żadnego wrażenia.
 — Niechaj mówi, to jego specyalność.
 — No i ty Róża nie wyglądasz świetnie. Masz taką minę, jakby cię kto w przedpokoju mocno wyściskał i wycałował, jakby ten słodki akt przerwano gwałtownie w najlepszem miejscu...
 — Wcale nie jesteś wytworny dzisiaj.
 — Nie idzie mi oto zupełnie.
 — Więc po cóż mówisz głupstwa!