Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 235.jpg

 — A kiedyż będzie dla uczciwych? — zapytał ironicznie.
 — Sza, panie Trawiński, oni mają niebo, po co im dobre czasy.
 — Grosman się podobno spalił.
 — Bardzo porządnie, bardzo porządnie; dwieście pięćdziesiąt tysięcy asekuracyi jakby miał w kasie. Ale Goldstand, co się spalił w nocy, ma małe nieporozumienie z policyą. Dobrze mu tak, jak kto nie umie robić dobrze interesów, to niechaj się do nich wcale nie bierze.
 — Któż teraz na brzegu?
 — Z grubszych A. Rychter i F. Fiszbin.
 — Mówił mi to samo Borowiecki.
 — Pan Borowiecki, ho, ho, ho! On zna Łódź, on wie, kto czego potrzebuje.
 — No, ale i pan także zna Łódź dobrze.
 — Ja? Ja ją mam całą w głowie. Ja od pięćdziesięciu lat patrzę na każdą firmę co się zakładała. Ja mogę dzisiaj prawie na pewno powiedzieć o wszystkich co otwierają interesy, czy one będą żyć! Niech mi pan wierzy, panie Trawiński, moje słowo to nie jest ten wiatr, moje słowo to dokument, to weksel z najlepszym żyrem.
 Trawiński nic nie odrzekł, szli obok siebie w milczeniu.
 Halpern zastawiał się parasolem od deszczu i patrzał z miłością na domy i fabryki; jego wielkie czarne oczy świeciły fosforycznym blaskiem, w bladej chudej twarzy, okolonej siwą brodą. Miał głowę i twarz patryarchy, osadzoną na chudym, skrzywionym szkielecie