Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 227.jpg

twoją odmowę, która może mnie boleć, to inna rzecz, ale którą dobrze rozumiem.
 Podniósł się do wyjścia.
 — Nie myślisz się układać?
 — Nie, plajty nie zrobię, mogę tylko uczciwie zbankrutować.
 — Znalazłyby się jeszcze inne sposoby ratunku.
 — Daj je, przyjmę z rozkoszą.
 — Mocno asekurowany jesteś?
 — Dosyć, bo się przeasekurowałem jesienią, po tem nieudanem podpaleniu.
 — Szkoda jednak, żeś się wtedy nie spalił. Ten robotnik, mszcząc się, zrobiłby ci naprawdę wielką usługę.
 — Mówisz seryo?
 — Zupełnie seryo, jak zupełnie seryo zwracam ci uwagę, że w tej chwili pali się Grosman, w nocy spalił się Goldsztand, jutro spali się na pewno Feluś Fiszbin, A. Rychter, B. Fuchs i inni. Co na to mówisz?
 — Że nie jestem i nie będę podpalaczem i złodziejem.
 — Nie namawiam cię przecież do tego, pokazuję ci tylko współzawodników, ich sposoby trzymania się na powierzchni; z takimi nie wytrwasz.
 — Ha, to zginę. Jak mi już braknie sił do walki, to palnę sobie w łeb.
 — A żona! — rzucił prędko, bo ujrzał w jego oczach jakiś stalowy błysk rezygnacji.
 Trawiński drgnął.
 — Ale, przyszła mi myśl. Znasz starego Bauma?
 — Jesteśmy sąsiadami, żyjemy nawet bliżej ze sobą.