Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 201.jpg

 — Jeszcze się przeziębisz i rozchorujesz.
 — To byłoby dobrze, leżałabym w łóżku i mogłabym ciągle, ciągle myśleć o tobie.
 — Tak, ale ja nie mógłbym cię wtedy widzieć.
 — O, to nie chcę. Już całe trzy dni cię nie widziałam i nie mogłam wytrzymać, musiałam koniecznie z tobą się spotkać. A ty czy myślałeś o mnie?
 — Musiałem, bo nie potrafiłem myśleć o czem innem.
 — Jak to dobrze. Czy ty mnie jeszcze kochasz, Karl?
 — Kocham, wątpisz?
 — Wierzę ci, że będziesz mnie kochał zawsze.
 — Zawsze.
 Usiłował zmiękczyć głos i twarzy nadać ton szczęśliwości, ale nie bardzo mu się to udawało, bo kamaszki mu przemiękły, miał pełne kalosze wody i błota, a zresztą tyle jeszcze dzisiaj roboty.
 Byli ze sobą z godzinę i zdecydowała się dopiero do powrotu, gdy jej twarz i ręce tak zziębły, że musiał je rozgrzewać pocałunkami, a przy rozstaniu, kiedy zapytał, czy istotnie miała tak ważny interes, o którym telefonowała, rzuciła mu się na szyję.
 — Kocham cię, chciałam ci to powiedzieć, chciałam cię widzieć!
 Odeszła wreszcie i powracała po kilka razy, żeby się raz jeszcze pożegnać i raz jeszcze zapewnić go o swojej miłości i prosić, żeby się nie wychylał z lasu, póki nie wsiądzie do powozu czekającego w uliczce obstawionej parkanami.
 Świstawki obiadowe zaczynały przecinać powietrze