Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 155.jpg

 Błoto i w tej ulicy było wyżej kostek. A dalej, przy końcu ulicy, która wychodziła w pola, świnie łaziły przed domami i próbowały ryć stwardniałą ziemię po placach, na które wywożono gruz i śmiecie.
 Domy stały porozrzucane bezładnie, kupiły się w grupy, to stały samotnie w polach, otoczone rozmiękłym, przepojonym wodą gruntem.
 Na samym końcu miasta stała fabryka Grünspana et Landsbergera, oddzielona od ulicy potężnym parkanem.
 Z boku fabryki był wielki parterowy dom z facyatami, otoczony ogródkiem.
 — Pan w domu? — pytał Moryc starego robotnika, który mu otwierał drzwi.
 — A jest.
 — Któż tam jest jeszcze?
 — Są wszystkie.
 — Co za wszystkie?
 — A no, te żydy, familianty — mruknął pogardliwie.
 — Ma Franciszek szczęście, że ja mam dzisiaj dobry humor, bo inaczej to jabym Franciszkowi zbił ładny kawałek pyska. Rozumie Franciszek? Zdjąć kalosze!
 — Rozumiem, dostałbym niby po mordzie, ale że jaśnie pan ma humor, to już nie dostanę — szeptał dobrodusznie, ściągając mu kalosze.
 — No, to niech Franciszek napije się wódki i niech pamięta — powiedział zadowolony, dając mu dziesiątkę i wszedł do pokoju.
 — Parszywiec ścierwo! Biłby polski naród — splunął za nim.