Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 138.jpg

 — Panie Robercie, pokażcie mi to nowe urządzenie — prosił Karol.
 I wyszli zaraz na drugą stronę domu.
 — Ależ to cały magazyn pięknych mebli! — wykrzyknął ździwiony.
 — Co, ładne, prawda? — szeptał z dumą i zadowoleniem i jego wybladłe oczy promieniowały, szerokie usta śmiały mu się, gdy pokazywał całe urządzenie domu.
 Był salonik maleńki, elegancki, zapchany meblami o żółtych obiciach, stojących na blado-fiołkowym dywanie, obwieszony portretami także żółtemi.
 — To jest ładna kombinacya! — zawołał Karol, z przyjemnością patrząc na harmonię, w jaką zlewały się barwy.
 — Co, ładne, prawda? — wołał uszczęśliwiony, wycierając wciąż ręce, żeby dotknąć jedwabnych sznelowych firanek.
 Garb mu drgał i unosił co chwila surdut na plecach, który ociągał ustawicznie.
 — To będzie jej pokój, jej buduar — szepnął cicho, z namaszczeniem wprowadzając do maleńkiego pokoiku, zastawionego miniaturowymi sprzętami i masami cacek porcelanowych.
 Pod oknem wielka żardinierka złocona dźwigała cały bukiet kwitnących różnokolorowych hyacyntów.
 — Ależ pan o niczem, jak widzę, nie zapomniałeś.
 — Jak myślę o tem przecie — rzekł mocno, wytarł ręce, obciągnął surdut i kościstym długi nos wsadził w kwiaty, głęboko oddychając ich zapachem.
 Pokazał mu jeszcze sypialnię i mały pokoik od tyłu.
 Wszystkie były również elegancko i z komfortem