— Alboż my wiemy, co?
— Taka tajemnica w trzech nie jest już tajemnicą.
— Idźcie spać. Karol, tylko mnie już nie budź. Moryc, choć pocałuję cię na drogę, bo cię nie zobaczę przed wyjazdem, wstanę dopiero jutro. No, bądź zdrów chłopie, a nie okpij nas — mówił żartobliwie, całując się z Morycem serdecznie, bo, pomimo ciągłych kłótni i wymyślań, lubili się bardzo ze sobą.
— Ciebie by kto oszukał! — mruczał Moryc jakby z żalem.
— Ty jesteś dobry chłop, Moryc, ale czuć cię na milę szachrajem.
∗
∗ ∗ |
Było już po dwunastej, gdy Karol się obudził.
Słońce świeciło prosto w okna i zalewało blaskami cały pokój, umeblowany z najwyszukańszym wykwintem.
Mateusz umyty, wystrojony po niedzielnemu, wsunął się na palcach.
— Jest co? — zapytał Karol, bo często w nocy Bucholc przysyłał różne rozporządzenia.
— Z fabryki niema nic, są tylko ludzie z Kurowa, z listem. Czekają od rana.
— Nich zaczekają, przynieś list, a im daj herbaty. Wytrzeźwiałeś już?
— Jestem już na glanc, proszę pana dyrektora.
— Opatrzyłeś sobie już twarz, jak widzę.
Mateusz spuścił oczy i zaczął przestępywać z nogi na nogę.
— Raz jeszcze się upijesz, to możesz więcej nie pokazywać się.
