Strona:PL Reymont-Ziemia obiecana. T. 1 012.jpg

 — Tak, zrobił sobie bilans. Mądry chłop, zrobi miliony.
 — Albo skończy w kryminale.
 — Głupie słowo! — żachnął się niecierpliwie Moryc. — Ty sobie takie rzeczy gadaj w Berlinie, w Paryżu, w Warszawie, ale w Łodzi nie gadaj. To nieprzyjemne słowa, nam oszczędź ich.
 Maks się nie odezwał.
 Świstawki znowu zaczęły podnosić swoje przenikliwe, denerwujące głosy i śpiewały coraz potężniej hejnał poranny.
 — No, muszę już iść. Do widzenia, spólnicy, nie kłóćcie się, idźcie spać i śnijcie o tych milionach, jakie zrobimy.
 — Zrobimy!
 — Zrobimy! — powiedzieli razem.
 Uścisnęli sobie mocno, po przyjacielsku dłonie.
 — Zapisać trzeba dzisiejszą datę; będzie ona dla nas bardzo pamiętną.
 — Dodaj tam, Maksie, taki nawias, kto z nas najpierw zechce okpić drugich.
 — Ty, Borowiecki, jesteś szlachcic, masz na biletach wizytowych herb, kładłeś nawet na prokurze swoje von, a jesteś największym z nas wszystkich Lodzermenschem — szepnął Moryc.
 — A ty nim nie jesteś?
 — Ja przedewszystkiem mówić o tem nie potrzebuję, bo ja potrzebuję zrobić pieniądze. Wy i niemcy — to dobre narody, ale do gadania.
 Borowiecki podniósł kołnierz, pozapinał się starannie i wyszedł.
 Deszcz mrzył bezustannie i zacinał skośnie, aż do