Gazman.—Gwelfowie i Gibelini. 603 kiemi karami, jeżeli Papieża dalej popierać będą, a po kilku latach udało mu się nawet na swoją stronę przeciągnąć arcybiskupa Kolonji Adolfa i pfalcgrafa Henryka, który dotąd wytrwale przy bracie obstawał. Filip uciekł się wreszcie do nowego podstępu: wyprawił świetne poselstwo do Kzymu, celem porozumienia się z Papieżem. Innocenty łaskawie przyjął oświadczenia posłów, lecz postawił pewne warunki, o których jednocześnie Ottona zawiadomił. Ten wszakże o układach słyszeć nie chciał. Śmierć Filipa (1208), zdradziecko zamordowanego, znowu oddała Ottonowi kierunek spraw niemieckich. Tą razą już wszyscy prawie książęta obwołali go królem na sejmie w Frankfurcie, gdzie Otton poprzysiągł, że czuwać będzie nad pokojem państwa, że nie będzie samowolnie nakładał podatków i przywróci, jak powiada jedna ze współczesnych kronik, prawa Karolingów. W Spirze, w obecności legatów, powtórną składa przysięgę na wierność i posłuszeństwo Stolicy Ap. Między innemi w przysiędze powiedziano, że wybory na wszystkie godności kościelne mają być zupełnie wolne, że zostaną usunięte wszelkie przeszkody w odwoływaniu się do Kzymu. W 1 20 9 r. Otton otrzymał koronę cesarską z rąk Innocentego i uczynił ślub udania się na wyprawę krzyżową do Ziemi św. Zdawało się, że nadeszła chwila, w której urzeczywistni się ideał chrześcjańskiej Europy, lecz wypadki wkrótce inny przybrały obrót. Kycerski Otton nie miał tyle siły, aby się oprzeć ułudom, jakie zwykle wyradza piastowanie wielkiej władzy ziemskiej. Zaledwie został cesarzem, a zaraz rozpoczęły się zamachy na prawa i niezależność Kościoła; nieporozumie-v nia z Papieżem dosięgły nawet tego punktu, że Innocenty zmuszony był rzucić klątwę na Ottona (1211). Zaraz też znikł urok potęgi cesarskiej, a Fryderyk (Ilohensztaufen) wystąpił jako kandydat do korony. Dziwne powikłanie okoliczności: Innocenty popierał Gibelina przeciwko Gwel-fowi! Lecz Fryderyk uroczyście zapewnił Papieża o swojem przywiązaniu do Stolicy Ap.; nadto, zdawało się, że sama wdzięczność ku Iunocente-mu powstrzyma młodego króla od zamachów na prawa Kościoła. Koronacja Fryderyka nastąpiła 1213 r., a Otton przez stronników swoich porzucony, osiadł w dziedzicznych ziemiach, gdzie umarł 1218 r. Taki więc był przebieg piątego starcia między Gtcel/ami i Gibelinami. Pozostaje nam kilka słów powiedzieć o ostatnim epizodzie antagonizmn dwóch wielkich rodów niemieckich. Walka toczyła się teraz z niezwykłą zaciętością. Antykościelna polityka Fryderyka II prześcigla wszystko, cokolwiek poprzednicy jego w tym kierunku zrobili, skutkiem czego Stolica Ap. do ostatecznych także musiała uciec się środków. Jednocześnie coraz wyraźniej rozpadają się podstawy, na których jedynie mogła się oprzeć wielka myśl chrześcjańskiego cesarstwa. Walcząc przeciwko Kościołowi, Hohensztaufowie pracowali nad ruiną cesarstwa. Pomimo uroczystych obietnic, danych Papieżowi przy objęciu tronu, Fryderyk wkrótce rozpoczął gwałtowne zatargi ze Stolicą Ap. Pierwszy raz rzuconą została na niego klątwa w 1227 r. i Grzegórz IX przemyśliwał o wyniesieniu innego księcia na tron niemiecki. Z familji Welfów żył wówczas jeden tylko wnuk Henryka Lwa, Otton, przezwany Dzieckiem. Choć przychylny Rzymowi, nie odważył się on wszakże przyjąć proponowanej mu korony w 1228 r. Fryderyk tymczasem ujął sobie Ottona wyniesieniem dziedzicznych jego posiadłości (Brunszwik-Lttneburg) do stopnia księstwa (12 35). R. 123 9 Fryderyka dotknęła powtórna klątwa. Zdaje się, że
