530 Grzegórz XII.—Xlii Papież. wodzi tego ostatniego od wszelkich kroków pko Rudolfowi, już to przez listy (ib. n. 20,845 — 6. 21,072), już osobiście na zjeździe w Beaucaire pod Tarascone d. 14 — 31 Maja 1275 r. (ib. p. 189 7; cf. Damberger, Gesch. XI 13 7...); Budolfa ostrzega o nieprzyjacielskich krokach Alfonsa (Potthast n. 20,991 — 2. 21,055) i do przyspieszenia obrzędu koronacyjnego zachęca (ib. n. 21,04 6), stara się z nim pogodzić Ottokara, króla czeskiego (ib. n. 20,930. 963 — 4. 21,030. 033), i ściślej zjednoczyć Karola neapolitańskiego (ib. n. 20,858); zapobiega, żeby nie wybuchła niezgoda między tymże cesarzem a Filipem III, kr. franc. (ib. n. 20,957. 9 62). Słowem, wszystko czyni, co tylko mogło Rudolfa na tronie cesarskim umocnić; do niego ciągle się zwraca, zwłaszcza gdy podczas swej bytności we Francji (od Listop. 1 273 do Września 1275) przekonał się, że na Filipa III pomoc dla krzyżowców mało może rachować. Wracając z Francji, jechał G. przez Niemcy: w Lauzannie zjechał się z Rudolfem (16—2 7 Paźdz. 12 75). Rudolf potwierdził przysięgę, wykonaną poprzednio w obec Papieża przez posłów, i przyrzekł przybyć do Rzymu na koronację, mającą się odbyć 2 Lut. 1276 r. (Potthast n. 21,090). G. zdawał się być już bliskim swego celu: Rudolf przyrzekł stanąć po koronacji na czele wyprawy, Ottokar, król czeski, pomoc swą obiecywał (ib. n. 20,906), Edward, król angielski (ib. 21,086), i Karol, kr. neapol. (ib. n. 21,082), otrzymali dziesięcinę saladynową ze swych państw na koszta wyprawy; spodziewane też były hufce z Francji i Aragonji, książąt niemieckich i słowiańskich spodziewał się Papież zaciągnąć pod chorągiew krzyża podczas koronacji Rudolfa, i dla tego na ten obrząd usilnie ich wzywał (ib. n. 21,071. 083. 090). Wśród tych przygotowań G. w drodze do Rzymu, przejeżdżając przez Arezzo, zachorował i um. 10 Stycz. 1276 r. (ob. Potthast p. 1 7 02); pochowany w kościele katedralnym w Arezzo. Drugą sprawą, którą również gorąco, jak wojną krzyżową, zajmował się G. X, było połączenie greków z Kościołem łacińskim (ob. Lyoński II sobór). On także zapobiegł długiemu wakowaniu Stolicy Apostolskiej przez urządzenie konklawe (ob.); starał się o zreformowanie uniwersytetu neapolitańskiego (Potthast n. 2 1,0 9 6), Romanję z Ra-' wenną odzyskał dla państwa Kościelnego, Pizańczyków powstrzymał od zajęcia wyspy Sardynji (ib. n. 20,642. cf. 20,748. 21,070). Gdy Edward, król ang., proponował mu spotkanie się we Francji podczas jakiego turnieju, G. mu to zganił i prosił, aby się wcale do podobnych zabaw dziecinnych (juyeniles ludi) nie mieszał (ib. n. 2 0,82 8). G. występował prze-ćiw zabójcom Henryka (syn Ryszarda ks. Komwałji. ib. n. 20,682. 684. 712. 76 7. 880), przeciw Alfonsowi, królowi Portugalji, o ciemiężenie poddanych, zwłaszcza duchownych (ib. n. 20,742 — 3. 745. cf. 21,065), przeciw Jakóbowi, królowi Aragonji, o porwauie cudzej żony (ib. 21,057. 075. 076). Dla obrony Kastylji przeciw hordom saraceńskim, z Afryki napływającym, oddał Alfonsowi X dziesięcinę saladynową z jego królestwa (ib. n. 21,083). Dbały o poprawę obyczajów i karności kościelnej, wezwał bpów, aby na 6 mcy przed rozpoczęciem soboru lyońskiego przysłali mu wiadomość o nadużyciach, jakie się dzieją w ich djecezjach, i podali sposób zaradzenia złemu (ii. n. 20,685). Konstytucje, wydane przez niego na soborze lyońskim II, znajdują się w Liber sextus Decre-talium i w kollekcjach akt soborowych. Listy G'a wskazuje Potthast, Regesta Pontificum Romanor., Berolini 1874 p. 1651 — 1708. Mowa G'a,
