Grzegórz XIII—XIV Papież. 525 wodu zaciętości Lombardczyków. Zwycięztwo Niemców nad Medjolańczy-kami pod Corte-nuova 2 7 Listop. 1 2 3 7 r. przestraszyło miasta lombardz-kie, które prosił o pokój, ale teraz cesarz odmawiał. Wóz wojenny Medjolańczyków, zwany carroccio (ob. tej Enc. IV 4 94), zostawiony przez nich w odwrocie z pod Corte-nuova, cesarz posłał do Rzymu i kazał umieścić na Kapitolu; przytem pisał list dumny do Rzymian, przywłaszczając sobie otwarcie najwyższą władzę nad Rzymem i Włochami. Wzywał pogardliwie Papieża i kardynałów, aby się z jego zwycięztw cie-szyh'. Tym sposobem stosunki się pogorszały i chwila zerwania szybko się zbliżała. Fryderyk atoli czuł jeszcze potrzebę odciągnięcia G'a od sprzyjania Lombardczykom. Wysłał więc w Sierpniu 1238 r. ambassadę do Anagni, dla porozumienia się z Papieżem. Ale przewrotność Fryderyka zniszczyła wszystko: jednocześnie bowiem, gdy jego wysłańcy obiecywali wynagrodzić wszystkie szkody, wyrządzone Kościołowi, on przywłaszczał sobie Sardynję, należącą do Papieża, i ogłosił królem sardyó-skim swego naturalnego syna Enzio. Grzegórz więc, po różnych a daremnych upomnieniach i prośbach, 28 Marca 1 2 39 r. w niedzielę palmową rzucił klątwę na Fryderyka, wszystkich jego podwładnych uwolnił od przysięgi wierności, dopoki będzie w klątwie. Ten wyrok wszystkim biskupom chrześcjaństwa kazał ogłosić. G. głosząc klątwę na Fryderyka, powody jej w 17 punktach zawarł: 1) Fryderyk uknuł spisek w Rzymie, w celu wypędzenia ztamtąd Papieża i kardynałów; 2) kardynałowi biskupowi prenestyńskiemu przeszkodził udać się, jako legatowi papiezkiemu, do albigensów; 3) nie pozwolił osadzić wiele stolic biskupich w królestwie obojga Sycylji (kościoły te wymienione w bulli); 4) w tómże królestwie wielu duchownych uwięził, zabił i skazał na wygnanie; 5) wiele kościołów zostało tamże sprofanowanych i spustoszonych; 6) nie pozwolił odbudować kościoła w Sora; 7) nie pozwolił księciu Tunisu przybyć do Rzymu dla przyjęcia chrztu; 8) zatrzymywał w więzieniu Piotra Saracenus, szlachcica i obywatela rzymskiego, którego król angielski wysłał z missją do Stolicy Apostolskiej; 9) wbrew swym przysięgom przywłaszczył sobie posiadłości niektórych kościołów, a mianowicie: Ferrary, Pigognana, Bonde-num i Sardynji; 10) zabrał i zniszczył majątki niektórych panów królestwa obojga Sycylji, zajętych wówczas sprawami kościeluemi; ii) zabrał posiadłości kościołów katedralnych w Monreale, Cefalu, Katanie, Sąuillaci i wiele innych klasztorów; wiele kościołów katedralnych i klasztorów utraciło swe majątki, z powodu niesłusznie wytoczonych im procesów; 13) pomimo zastrzeżeń traktatu San-Germano, wiele dóbr ruchomych i nieruchomych zabrał templarjuszom ijoannitom (szpitalnikom); 14) od wielu kościołów i klasztorów królestwa obojga Sycylji domagał się niesłusznych opłat; 15) na wielu przełożonych duchownych i opatów nałożył podatki miesięczne na budowę fortec; 16) na wzgardę zawartego traktatu skonfiskował majątki wielu osób, które w czasie sporu trzymały z Kościołem; te osoby skazał na wygnanie, a ich żony i dzieci uwięzić kazał; 17) przeszkadzał nieść pomoc Ziemi św. i cesarstwu w Konstplu. D. 1 Kw. G. wydał encyklikę do całego świata chrześcjańskiego, w której opowiadał wszystko, co zaszło, i wkładał interdykt na wszystkie miejsca, gdzieby Fryderyk się zatrzymał. Wyrok papiezki zastał Fryderyka ucztującego w Padwie. Rozgniewany cesarz rzucał groźby przeciw Papieżowi i kardynałom, robił gorzkie wyrzuty w liście do Rzymian, że nie starali
