488 Grzegórz I.—II Papież. Krescencjusz schroni! się do zamka św. Anioła i trzymał się w nim do Wielkanocy (Annal. Quedlinb. ap Pertir III 74; Dytmar, Chroń. IV 21), poczem widząc, że się nie obroni, stanął potajemnie przed cesarzem, błagając o darowanie przynajmniej życia. Otton kazał go nazad odprowadzić do zamku, a po jego zdobyciu, zrzucić Krescencjusza z wieży (Glaber, Hist. ap. Perti VII 5 6), a potem ściąć (Joan., Chronić. Venet. ib. p. 31), czy powiesić (Glaber L c. Annal. Quedlinb. ap. Pert: III 7 4), a prawdopodobniej ściąć i za nogi powiesić (Catalog. Eccard. ap. Watterich, Rom. Pont. vit. I 688; Dytmar, Chroń. IV 21). Według ś. Damianiego (Vita b. Romual. c. 25), miał cesarz przyrzec Krescencjuszowi, że go zostawi przy życiu i tym sposobom skłonić do poddania zamku, ale potćm, na domaganie się G'a V, miał go skazać na śmierć. Tenże święty dodaje, że Tammus, który w imieniu Ottona III przysiągł darowanie życia Krescencjuszowi, gdy ujrzał przysięgę swoją złamaną, tknięty wyrzutem sumienia, za radą ś. Romualda porzucił świat. Gdy jednak Glaber, Jan autor Chronici Veneti, Catalogus Eccard;, ani Dytmar nie mówią nic 0 wpływie G'a na ukaranie Krescencjusza, przeto podanie ś. Damianiego musimy uważać za niedokładne. Również nie zdaje się być prawdziwem, co bjograf ś. Nila opowiada, że G. kazał okaleczyć Jana XVI (ob.) anty-papieża. G. niedługo po powrocie umarł 999 r. Datę śmierci nagrobek podaje 18 Mar. (ap. Watterich I 88), nekrolog fuldeński—12 Mar. (ib. p. 68), biograf ś. Meinwerka—4 Marca (ib. p. 693). Rupertus Tui-tiensis (ad Lantberti yitam S. Ilerib. c. 4), a za nim bjograf św. Meinwerka podają, że był otrutym, co potwierdza i żywotopisarz ś. Nila (ap. Bolland.), mówiąc, że G. um. gwałtowną śmiercią. Przed śmiercią jeszcze odprawił w końcu 9 98 lub na początku 9 9 9 r. synod w Rzymie, w obec cesarza Ottona, na którym była rozbierana sprawa małżeństwa Roberta, króla francuzkiego, z Bertą, i inne, tyczące się pojedyńczych biskupów. Względem Roberta postanowiono: że jeśli Berty nie porzuci i nie odprawi 7-Ietniej pokuty, będzie wyklętym; bpów, doradców tego małżeństwa, Papież wyklął, dopóki nie przybędą do Rzymu i nie usprawiedliwią się; Gizilar, bp merseburgski, miał albo zostać arcybpem magdeburgskim, albo być złożonym z godności, jeśli się pokaże, iż nieprawnie objął stolicę, i in. (Jaffe, Regest, p. 343). Następcą G'a był Sylwester II. Cf. Bojler, Gesch. d. deut. Papste. Według nagrobku, znajdującego się w Rzymie, był G. oculia mltugue decorua... Pauperibua dices per aingula sabbata vestes dwisit, numero cautus apottolico. Czczony jest jako święty 18 Lutego, lecz w Martyrol. roman. nie znajduje się. X. W. K.—Grzegorz VI (l Maja 1045—20 Gr. 1046), poprzednio Jan Gracjan (Joannes Gratianus), archi-prezbyter ś. Jana ad portam latinam, ojciec chrzestny Benedykta IX (Annalea Bomani, ap. Watterich, I 7 2). Według własnego zeznania na synodzie r. 1046, gdy się zrzekał papieztwa, G. przed wstąpieniem na Stolicę papiezką był kapłanem, używającym dobrej sławy (in urbe religiosior csteris clericis yidebatur. Deaiderii Dial. w Bibl. PP. max. 18, 85 3) 1 od najmłodszych lat żyjącym w czystości, co, jak dodaje Bonizon (ad Arnie. 1.-S, ap. Watterich I 76), było podówczas w Rzymie za rzecz niezwyczajną (quasi angelicum) uważane. Ubolewał on nad smutnem położeniem papieztwa (ob. Benedykt IX) i chciał koniec położyć rozdwojenia ówczesnemu, a nie umiejąc inaczej mu zaradzić, zebrane przez siebie i na cel dobroczynny przeznaczone pieniądze ofiarował dwom, o Stolicę
